Lise hayatım boyunca bir çok defa kavgaya karıştım. Bir çok kez grup halinde dövüşüp bir çok kez dayak yedim. Ne yalan söyliyim hiç kaçmadım. Ama kesici, delici tarzı bir alet gördüğümde direkt alttan aldım. Karşımdakiyle konuşmaya çalıştım. Gözlerine değil eline baktım. Olası bir harekete karşı durabileyim diye. Şükürler olsun ki hiç olmadı. Olanını gözlerimle gördükten sonrada bir daha bulaşmadım kavga işine. Hiç yoktan yere ölen birini gördükten sonra, ailesinin yıkılışına tannıklık ettikten sonra, anasının gözünden yaş değil kan aktığını hissettikten sonra hiç karışmadım.
Bu bahsettiğim olay ben lise2 de iken gerçekleşti. Hazırlık, lise1 ve lise 2 de deli dolu ben son sınıfta kuzu gibi oldum. İti kopuğu artistilik yaptıgında sustum. Omuz vurdluar, çelme taktılar, ittiler, küfrettiler yinede sustum. Tek bi kez oda anama küfür edildiğinde kavga ettim. Oda sadece boğuşmaydı. Vurmadım. Bırakın karşınızdaki sizi kolpa, korkak bilsin. Yarın bir yerinize bişi olduğunda (ölümü bi kenara koydum) sakatlandığınızda. Allah gösteremsin yürüyemez hale geldiğinzide sizin canınız 1 acıdığında ana babanızın neler yaşayacağını bir düşünün. Hani bir şarkı varya yaşamayan nasıl bilsin diye aşlıyor. Bundan bir ders çıkartalım bence. Olası bir kavga durumuna ihmal vememek sizin elinzide. Kendini korumakla kavga etmek cok farklı bir şey.
