alfa487
Üye
Çok yoksul bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldim. Babamı bildim bileli hiç çalışmadı genelde annem çalışırdı okuldan vakit bulunca da ben.babam beni hiç sevmedi nedendir bilmem ama bana karşı hep kötü davrandı dahası sürekli döverdi çok korkardım ondan sesimi bile çıkaramazdım yanında. Tek şansım çok zekiydim liseyi özel bir kolejde Burslu okudum ama hayatım çok daha kötü oldu burda. Sınıfdaki arkadaşlarım çok zengindi beni pek arkadaş olarak görmezlerdi gerçi bir kaç kişi harıç. Bazen veliler aralarında bana yardım toplardı o kadar utanırdım ki o yardımları alırken kendimi sorumlu hissederdim arkadaşlarıma karşı ne isterlerse yapardım. Üniversiteye geçinceye kadar kendime gidip bir kıyafet aldığımı bilmem genelde milletin eski diye attığı şeyleri ben yeni diye giyerdim . Haliyle hiç arkadaşım olmadı genelde hep yalnız kaldırdım arkadaşlarım bir yere gittiklerinde beni çağırmazlardı yanlarına yakışmadığım için. Son bir yıldır rüyalarımda yaşadığım bazı şeyleri görüp ağlayarak uyanıyorum özelliklerde babamin beni dövdüğü anlar. Ayrıca çok çirkinim bu yüzden hep dalga konusu oldum basta takmıyorsam da artık tak etti canıma. Bugüne kadar hep baskalarının yaşadığı hayatı hayal ederek yaşadım bir gün benimde böyle bir hayatım olur diye. Ama olmadı melasef artık sabredecek dayanacak gücüm kalmadı. Geriye dönüp baktığımda doya doya güldüğüm tek gün hatırlamıyorum. Dün deniz kıyısına gittim orda intihar etmek için çok düşündüm vazgeçtim ama bu düşünceyi aklımdan çıkaramıyorum çünkü hayattan tek bir beklentim bile yok