kedim ve kusması
- Konuyu başlatan kimodedim
- Başlangıç Tarihi
musclefan
Üye
8 aylık bir kedim var benim de.kendisi tam bir haydut 
çok yaramaz,bazen çok inatçı ve çok zeki.ama baş edemiyorum onun yaramazlıklarıyla.bu kedi durulmayacak mı hiç? eli,ayağı,gözleri sürekli bi arayış,yaramazlık peşinde.her şeyi yırtıyor,parçalıyor,kırıyor.onu çok seviyorum,çok tatlı kerata ama bazen şeytan diyor al şunu kısırlaştırıp sokağa gönder.geçen gün tuvaletini kumuna değil banyoya yaptı 
çıldırdım. özellikle yaptı gibi geliyor bana 
yaramazlık yapmaması için ona vurmak istemiyorum,kıyamam asla,o kadar savunmasız ki.ama başka bir yolu yok mudur yapmaması gereken şeyleri öğrenmesinin?zorla sokağa attıracak kendini
çok yaramaz,bazen çok inatçı ve çok zeki.ama baş edemiyorum onun yaramazlıklarıyla.bu kedi durulmayacak mı hiç? eli,ayağı,gözleri sürekli bi arayış,yaramazlık peşinde.her şeyi yırtıyor,parçalıyor,kırıyor.onu çok seviyorum,çok tatlı kerata ama bazen şeytan diyor al şunu kısırlaştırıp sokağa gönder.geçen gün tuvaletini kumuna değil banyoya yaptı çıldırdım. özellikle yaptı gibi geliyor bana yaramazlık yapmaması için ona vurmak istemiyorum,kıyamam asla,o kadar savunmasız ki.ama başka bir yolu yok mudur yapmaması gereken şeyleri öğrenmesinin?zorla sokağa attıracak kendini 
kimodedim
Üye
çok tatlıymış(= nette arastırdım biraz yanlış bi bilgi vermek istemedim ama sunu kayda deger buldum
Kediler cok rahatlıkla kuma alışırlar.Bahcemde baktıgım kedileri ki o zaman 1 yaşlarındaydılar kışın kar yagarken apartmanın bodrum katına aldım.Yanlarına da kum koydum 5 kedide daha önce kum alışkanlıkları olmamasına karşın kuma yapmaya başladılar.Anlatmak istedigim kedi büyükkende 1 yaşındaykende kuma alışabilir.
Öncelikle kediniz nerelere tuvaletini yapıyorsa oraları asla çamaşır suyuyla silmeyin.BU kokuyu kendi idrar kokularına benzettiklerinde oraya gidip tuvaletini yaparlar.
Kedilerin koku alma duyuları cok gelişmiş oldugundan siz o yerleri silseniz bile onlar koku almaya devam ederler.Kokuyu engellemek için;o bölgeleri sirkeli suyla silin.Kokusundan rahatsız olacak ve zamanla oraya tuvaleti yapmayacaktır.
Bir başka yöntem ise kakasını nereye yapmış ise peceteyle alıp kumuna koymak.Kedinizinde görmesini saglayın kuma koyun.Kokuyu aldıgından tuvaletini oraya yapması gerektigini anlayacaktır.Kolay gelsin...
umarım tuvalet alışkanlıgını kazanır kediciğin(= musclefan
Kediler cok rahatlıkla kuma alışırlar.Bahcemde baktıgım kedileri ki o zaman 1 yaşlarındaydılar kışın kar yagarken apartmanın bodrum katına aldım.Yanlarına da kum koydum 5 kedide daha önce kum alışkanlıkları olmamasına karşın kuma yapmaya başladılar.Anlatmak istedigim kedi büyükkende 1 yaşındaykende kuma alışabilir.
Öncelikle kediniz nerelere tuvaletini yapıyorsa oraları asla çamaşır suyuyla silmeyin.BU kokuyu kendi idrar kokularına benzettiklerinde oraya gidip tuvaletini yaparlar.
Kedilerin koku alma duyuları cok gelişmiş oldugundan siz o yerleri silseniz bile onlar koku almaya devam ederler.Kokuyu engellemek için;o bölgeleri sirkeli suyla silin.Kokusundan rahatsız olacak ve zamanla oraya tuvaleti yapmayacaktır.
Bir başka yöntem ise kakasını nereye yapmış ise peceteyle alıp kumuna koymak.Kedinizinde görmesini saglayın kuma koyun.Kokuyu aldıgından tuvaletini oraya yapması gerektigini anlayacaktır.Kolay gelsin...
umarım tuvalet alışkanlıgını kazanır kediciğin(= musclefan
musclefan
Üye
teşekkürler kimodedim,
ama benim kedimin zaten var kum alışkanlığı.doğduktan 2-3 hafta sonra eve aldım,hemen öğrendi kuma yapmayı.ama bu sefer farklı bir şey oldu.kumunun nerde olduğunu bilmesine rağmen banyoya yaptı tuvaletini.bana mı sinirlendi nedir odama almadım onu beni uyutmadığı için.biraz kapıya vurdu, girmek istedi ,sonra ses çıkmadı bi süre,sonra sabah birden berbat bi koku geldi,bizimki bırakıvermiş ortaya edepsiz bi de benim kedim köpek gibi,ben hiç böyle bir kedi görmedim.sürekli kuyruk sallıyor ve zaman zaman beni ısırıyor oynarken.
ama benim kedimin zaten var kum alışkanlığı.doğduktan 2-3 hafta sonra eve aldım,hemen öğrendi kuma yapmayı.ama bu sefer farklı bir şey oldu.kumunun nerde olduğunu bilmesine rağmen banyoya yaptı tuvaletini.bana mı sinirlendi nedir
odama almadım onu beni uyutmadığı için.biraz kapıya vurdu, girmek istedi ,sonra ses çıkmadı bi süre,sonra sabah birden berbat bi koku geldi,bizimki bırakıvermiş ortaya edepsiz bi de benim kedim köpek gibi,ben hiç böyle bir kedi görmedim.sürekli kuyruk sallıyor ve zaman zaman beni ısırıyor oynarken.
kimodedim
Üye
direk trip yapmış o
alışkanlık yaparsa o kötü ama(=
çok şirin oluolar ya
apartmanımızda bi anne kedi yasıo
yeni dogurmuş yavrularını
avuç kadar onlarda annelerinin pesinden ayrılmıolar
en fazla 1bucuk aylık falanlar(=
anneleri bakmayı bıraktıgında alcam birisini asısını falan yaptırıp
alışkanlık yaparsa o kötü ama(=
çok şirin oluolar ya
apartmanımızda bi anne kedi yasıo
yeni dogurmuş yavrularını
avuç kadar onlarda annelerinin pesinden ayrılmıolar
en fazla 1bucuk aylık falanlar(=
anneleri bakmayı bıraktıgında alcam birisini asısını falan yaptırıp
kimodedim
Üye
benim kedim 16 kilo
gerçekten ciddi misin?
kaç yasında saglık sorunları ileri düzeydedir heralde
bizim kampüstede var kilolu bi kedi
yaşı baya var ama 7'den asagıya değildir dehset bişey...
sürekli emek beklio ve tabagına bakıo göz koyuyo masaların yanındahyper_ zıplayamıoda
marthel
Üye
inanır mısın hiç bir sağlık sorunu yok kondüsyon dışında
sadece kısırlaştırmadan dolayı idrar kesesinde taş oluşmuştu onuda düşürdü rahatladı..6 yaşında ve çok enerjik..5 dakika koşturuyo sonra 10 dakika yatıyor kalkıp 5 dakika daha koşturuyor sonra 3-4 saat uyuyor.hatta kendisinin 1.10 cm yastık engel atlamışlığı vardır eğitiyorum onu.Hayatı böyle geçiyo Ama en sinir olduğu şey yemek saatinin 2-3 dakika bile olsa geciktirilmesi..hemen koltukları parçalamaya başlıyor Kediseverlik başka bişi bende de var bir tane sarışın mavi gözlü erkek.7 aylık falan ilk sokakta bulup getirdiğimde annem ben bunu biraz büyüsün sepetlerim diyordu.Şimdi kanka oldular benden çok seviyor annemi.Kediler cidden çok kibar ve şahsiyetli hayvanlardır.Ayrıca çok temizdirler...
marthel
Üye
ya ama olmaz çok fazla kilosu
senin kedindir tabi bişey diyemicem ama
istediği gibi koşturamıodur ne kadar hareketli olsada(=
ama saglıklı olur inşallah hep kediciğin
hastalandığında çok üzücü oluo çünkü
valla tamamen kendi tercihi
diyet yaptırdık sinirden parçalamadık şey bırakmadı..veteriner mamanısa karıştırılan iştahı kapansın die toz ilaç verdi 1 gün aç kaldı yinede yemedi o mamayı..şişman ama mutlu bir kedi benimkisi
musclefan
Üye
marthel, hiç resmi var mı kedinin?koysana,görsek şişkoyu
ya benim kedimin en çok sevdiğim yanı,evde bana arkadaşlık etmesi.evdeyken bir an olsun yalnız bırakmıyor beni.ben nereye oturursam geliyor yanıma,kucağıma ya da mutlaka beni göreceği bir yere oturuyor.dili olsa konuşsa keşke diyorum bazen.tek eksiği o gerçi o da kendi çapında konuşuyor benle. kızdığımda,sabah uyandığımda,eve geldiğimde,oynadığımızda,canı sıkıldığında,onu çağırdığımda hepsi için ayrı ayrı sesler çıkarıyor.yerim ben onu
ya benim kedimin en çok sevdiğim yanı,evde bana arkadaşlık etmesi.evdeyken bir an olsun yalnız bırakmıyor beni.ben nereye oturursam geliyor yanıma,kucağıma ya da mutlaka beni göreceği bir yere oturuyor.dili olsa konuşsa keşke diyorum bazen.tek eksiği o
gerçi o da kendi çapında konuşuyor benle. kızdığımda,sabah uyandığımda,eve geldiğimde,oynadığımızda,canı sıkıldığında,onu çağırdığımda hepsi için ayrı ayrı sesler çıkarıyor.yerim ben onu valla ne yalan söyleyeyim, küçüklükten beri bir sürü kedi öldürdüm...amcamın evinin terasına cıkar, yavru kedileri ordan atardım aşagı, ondan sonra bir daha cıkarır bir daha atardım...sonra da bazıları ölüyorlardı, bende onlar için mezar yapıp, gömüyordum hepsini...ben pek hatırlamıyorum, ama teyzemler öyle söylüyor..şimdi düşünüyorum da, bunu niye yapıyordum o zamanlar hiç bilmiyorum..çocukluk işte...ama küçükken vardı bende bir canilik nedense...
kedileri severim, ama sadece sakin ve uslu olanlarını birde biraz tombul olanlarını...ama kolay kolay beslemem..kedilerin insanların üzerindeki negatif enerjiyi aldıklarını söylerler, inanırım çünkü cok sevimli oluyorlar...ama ben köpek beslemeyi tercih ederim...ya alman kurdu,pitbull cinsi veya hakiki kangal köpeklerinden birisini beslemeyi düşünüyorum ileride...
...kedileri severim, ama sadece sakin ve uslu olanlarını birde biraz tombul olanlarını
...ama kolay kolay beslemem..kedilerin insanların üzerindeki negatif enerjiyi aldıklarını söylerler, inanırım çünkü cok sevimli oluyorlar...ama ben köpek beslemeyi tercih ederim...ya alman kurdu,pitbull cinsi veya hakiki kangal köpeklerinden birisini beslemeyi düşünüyorum ileride...
marthel
Üye
valla ne yalan söyleyeyim, küçüklükten beri bir sürü kedi öldürdüm...amcamın evinin terasına cıkar, yavru kedileri ordan atardım aşagı, ondan sonra bir daha cıkarır bir daha atardım...sonra da bazıları ölüyorlardı, bende onlar için mezar yapıp, gömüyordum hepsini...ben pek hatırlamıyorum, ama teyzemler öyle söylüyor..şimdi düşünüyorum da, bunu niye yapıyordum o zamanlar hiç bilmiyorum..çocukluk işte...ama küçükken vardı bende bir canilik nedense
seri katillerin çoğu çocukluk dönemlerinde nedensiz yere hayvanları öldürürlermiş aman dikkat diyim
bayramdan sonra resimlerini koyarım benim kedinin hatta atlama videolarınıda koyarım
kimodedim
Üye
Veda Miyavlaması - Ertuğrul Özkök
Kediler nasıl ölürler? Ben bu hafta nasıl öldüklerini öğrendim.
* * *
Her şey bir akşam geç saatte eve gelip kapıyı açtığınızda başlar.
Daha doğrusu kapıyı açmadan.
O akşam belki de ilk defa o tanıdık miyavlamayı işitmezsiniz. Anahtarı çevirirken, içerdeki sessizlik içinize hüzünlü bir tenhalığı bırakıp geçer.
Sanki bir çizik atar. İçinize bir kuşku, ne bileyim anlamını çok sonraları çıkaracağınız bir korku bırakır.
Yanılmamışsınızdır. Kapıyı açtığınızda, o kapkara tüyleri, tüylerin içinden bakan o tanıdık cıvıltılı gözleri göremezsiniz.
Anahtar elinizdeyken, ‘‘Kedi’’ diye seslenirsiniz.
On beş yıl boyunca her ‘‘Kedi’’ deyişinizde koşarak size gelen, cıvıltılı miyavlamalar çıkaran, kuyruğunu hiç bitmeyen mutluluk ritimleriyle sallayan o aile ferdinden yine ses gelmez.
Bir daha, bir daha seslenirsiniz. Zaman zaman yaptığı kaprislerden biri diye düşünürsünüz.
Hayır... Bir tuhaflık vardır. Daha doğrusu sessizliğin dili, size iyi gitmeyen bir şeylerin kötü haberini vermeye başlar.
* * *
Kediniz artık hastadır. Hem de yaşlı bir hasta.
O an hesap yapmaya başlarsınız. Bazılarına göre, onun her yaşı insanın 6-7 yaşına eşittir.
Bazı veterinerler ise daha komplike hesaplar yaparlar. Bu hesaplarla kediniz, insana göre 80 ila 93 arasında bir yaştadır.
Sonra veteriner ziyaretleri başlar.
Böbrekleri artık çalışmıyordur. Midesi harap olmuştur.
Geceleri tuhaf ve acılı miyavlamalarla uyanırsınız. Arkasından kusmalar gelir.
Ama bir kedinin hastalığının en önemli belirtisi, yemek yememesidir.
En sevdiği yiyecekleri önüne koyarsınız. Başını okşayarak yemesine yardımcı olmak istersiniz.
Nafile...
Ve sessiz günler başlar. Miyavlamayan kedinin suskun bekleyiş günleri.
Umutların kesildiği o hazin anlarda evde tartışmalar da başlar.
‘‘Acaba uyutalım mı?..’’
Ama o kararı kim verecek? Istırap içindeki yaşlı kedinizin acı çekişine katlanmak mı daha zordur, yoksa, bir iğneyle hayatına son verecek kararı alabilmek mi?
Kimin haklı, kimin haksız olduğuna karar vermenin en güç olduğu durumlardan birisi.
* * *
Çoğu kez uyutamazsınız. Geceler zorlaşır.
İşte öyle günlerden birinde kedinizin dolapların altına, karanlık kuytulara, evin dışına kaçmaya çalıştığını fark edersiniz.
Kondurmak istemeseniz de, kediniz artık ölüme hazırlanmaktadır. Aranızda son mücadele başlar.
O kuytulara kaçmak ister, siz ise onu daha çok yatağınıza almaya çalışırsınız...
Siz kazanırsınız.
Ve artık ona serum verdiğiniz bir günün akşamında, o çaresiz gözlerdeki ışık iyice sönmeye başlar.
Onu o gece yanınıza yatağa alırsınız. Birlikte fotoğraf çektirirsiniz.
‘‘Kedi’’ diye seslendiğinizde, zorla başını kaldırıp size bakar. İyice küçülmüş yüzünde yine de o tanıdık ifadeyi yakalarsınız.
Sabaha karşı uyandığınızda, onu yataktan atlamaya çalışırken bulursunuz. Daha doğrusu düşmeye...
Artık kesin kararlıdır. Yapacak bir şey kalmamıştır.
Kucağınıza alıp aşağıya indirir, büyük bir ihtimamla her zamanki yerine yatırırsınız.
Ve o anda hiç beklemediğiniz bir şeyle karşılaşırsınız. Sürüne sürüne kumuna doğru gidip çişini yapar.
Kedi olma zarafetinin gereğini son anında bile yerine getirir.
* * *
Ardından derin bir uykuya dalar. ‘‘Kedi’’ diye seslenirsiniz. Kafası kalkmaz. Sadece kuyruğunu çok hafifçe sallayıp içgüdüsel bir cevap verir.
‘‘Miyav’’ sesini işitemezsiniz. Çünkü bütün gücünü, son andaki ‘‘elveda miyavlamasına’’ ayırmıştır.
Kucağınıza alırsınız. Hafif dokunuşlarla başını okşarsınız, okşarsınız. Tıpkı 15 yıldır yaptığınız gibi zamanı durdurmaya çalışırsınız.
Nefes alıp verişleri hafiflemeye başlar. Artık kucağınızda bir tüy kalmıştır.
Sonunda çok derinden, uzaklardan gelen üç küçük miyavlama işitirsiniz.
İşte o elveda miyavlamasıdır.
Kediniz artık öteki tarafa geçmiştir.
Tıpkı bir zamanlar kaybettiğiniz babaanneniz gibi, küçücük adımlarla uzaklaşırken, kucağınızda artık beyaza dönüşmüş bir tüy kalmıştır.
On beş yıllık kediniz, Ankara'da doğup, İstanbul'da yaşayan o aile ferdiniz, Gökova'nın ağaçlarla kaplı küçük bir evinde size böyle veda eder.
O an fark edersiniz ki, bütün hayatı boyunca size hiç yük olmamış, sadece ve sadece dostluk vermiştir.
* * *
Kediler işte böyle ölürler.
Zarafetlerine, karakterlerine ve gururlarına uygun biçimde.
Vakur ve sessiz veda miyavlamaları ile sizi bırakıp giderler...
Kediler nasıl ölürler? Ben bu hafta nasıl öldüklerini öğrendim.
* * *
Her şey bir akşam geç saatte eve gelip kapıyı açtığınızda başlar.
Daha doğrusu kapıyı açmadan.
O akşam belki de ilk defa o tanıdık miyavlamayı işitmezsiniz. Anahtarı çevirirken, içerdeki sessizlik içinize hüzünlü bir tenhalığı bırakıp geçer.
Sanki bir çizik atar. İçinize bir kuşku, ne bileyim anlamını çok sonraları çıkaracağınız bir korku bırakır.
Yanılmamışsınızdır. Kapıyı açtığınızda, o kapkara tüyleri, tüylerin içinden bakan o tanıdık cıvıltılı gözleri göremezsiniz.
Anahtar elinizdeyken, ‘‘Kedi’’ diye seslenirsiniz.
On beş yıl boyunca her ‘‘Kedi’’ deyişinizde koşarak size gelen, cıvıltılı miyavlamalar çıkaran, kuyruğunu hiç bitmeyen mutluluk ritimleriyle sallayan o aile ferdinden yine ses gelmez.
Bir daha, bir daha seslenirsiniz. Zaman zaman yaptığı kaprislerden biri diye düşünürsünüz.
Hayır... Bir tuhaflık vardır. Daha doğrusu sessizliğin dili, size iyi gitmeyen bir şeylerin kötü haberini vermeye başlar.
* * *
Kediniz artık hastadır. Hem de yaşlı bir hasta.
O an hesap yapmaya başlarsınız. Bazılarına göre, onun her yaşı insanın 6-7 yaşına eşittir.
Bazı veterinerler ise daha komplike hesaplar yaparlar. Bu hesaplarla kediniz, insana göre 80 ila 93 arasında bir yaştadır.
Sonra veteriner ziyaretleri başlar.
Böbrekleri artık çalışmıyordur. Midesi harap olmuştur.
Geceleri tuhaf ve acılı miyavlamalarla uyanırsınız. Arkasından kusmalar gelir.
Ama bir kedinin hastalığının en önemli belirtisi, yemek yememesidir.
En sevdiği yiyecekleri önüne koyarsınız. Başını okşayarak yemesine yardımcı olmak istersiniz.
Nafile...
Ve sessiz günler başlar. Miyavlamayan kedinin suskun bekleyiş günleri.
Umutların kesildiği o hazin anlarda evde tartışmalar da başlar.
‘‘Acaba uyutalım mı?..’’
Ama o kararı kim verecek? Istırap içindeki yaşlı kedinizin acı çekişine katlanmak mı daha zordur, yoksa, bir iğneyle hayatına son verecek kararı alabilmek mi?
Kimin haklı, kimin haksız olduğuna karar vermenin en güç olduğu durumlardan birisi.
* * *
Çoğu kez uyutamazsınız. Geceler zorlaşır.
İşte öyle günlerden birinde kedinizin dolapların altına, karanlık kuytulara, evin dışına kaçmaya çalıştığını fark edersiniz.
Kondurmak istemeseniz de, kediniz artık ölüme hazırlanmaktadır. Aranızda son mücadele başlar.
O kuytulara kaçmak ister, siz ise onu daha çok yatağınıza almaya çalışırsınız...
Siz kazanırsınız.
Ve artık ona serum verdiğiniz bir günün akşamında, o çaresiz gözlerdeki ışık iyice sönmeye başlar.
Onu o gece yanınıza yatağa alırsınız. Birlikte fotoğraf çektirirsiniz.
‘‘Kedi’’ diye seslendiğinizde, zorla başını kaldırıp size bakar. İyice küçülmüş yüzünde yine de o tanıdık ifadeyi yakalarsınız.
Sabaha karşı uyandığınızda, onu yataktan atlamaya çalışırken bulursunuz. Daha doğrusu düşmeye...
Artık kesin kararlıdır. Yapacak bir şey kalmamıştır.
Kucağınıza alıp aşağıya indirir, büyük bir ihtimamla her zamanki yerine yatırırsınız.
Ve o anda hiç beklemediğiniz bir şeyle karşılaşırsınız. Sürüne sürüne kumuna doğru gidip çişini yapar.
Kedi olma zarafetinin gereğini son anında bile yerine getirir.
* * *
Ardından derin bir uykuya dalar. ‘‘Kedi’’ diye seslenirsiniz. Kafası kalkmaz. Sadece kuyruğunu çok hafifçe sallayıp içgüdüsel bir cevap verir.
‘‘Miyav’’ sesini işitemezsiniz. Çünkü bütün gücünü, son andaki ‘‘elveda miyavlamasına’’ ayırmıştır.
Kucağınıza alırsınız. Hafif dokunuşlarla başını okşarsınız, okşarsınız. Tıpkı 15 yıldır yaptığınız gibi zamanı durdurmaya çalışırsınız.
Nefes alıp verişleri hafiflemeye başlar. Artık kucağınızda bir tüy kalmıştır.
Sonunda çok derinden, uzaklardan gelen üç küçük miyavlama işitirsiniz.
İşte o elveda miyavlamasıdır.
Kediniz artık öteki tarafa geçmiştir.
Tıpkı bir zamanlar kaybettiğiniz babaanneniz gibi, küçücük adımlarla uzaklaşırken, kucağınızda artık beyaza dönüşmüş bir tüy kalmıştır.
On beş yıllık kediniz, Ankara'da doğup, İstanbul'da yaşayan o aile ferdiniz, Gökova'nın ağaçlarla kaplı küçük bir evinde size böyle veda eder.
O an fark edersiniz ki, bütün hayatı boyunca size hiç yük olmamış, sadece ve sadece dostluk vermiştir.
* * *
Kediler işte böyle ölürler.
Zarafetlerine, karakterlerine ve gururlarına uygun biçimde.
Vakur ve sessiz veda miyavlamaları ile sizi bırakıp giderler...
Kaynak: Hürriyet Gazetesi 19/07/1998
bu yazıyı her okudugumda... cidden bişeyler düğümlenio bende böyle
gururlu yaratıklardır işte kediler okumanızı istedim
gururlu yaratıklardır işte kediler okumanızı istedim
Son düzenleme:
musclefan
Üye
d. wolf inanamıyorum sana gerçi çocukken benzer şeyleri yapan çok insan var maalesef.bazen çok acımasız olabiliyor çocuklar.sadece hayvanlara değil,arkadaşlarına bile kötülük yapabiliyorlar.çünkü çocuğun değer yargıları gelişmemiş oluyor ve kendisini dünya'nın merkezi sanıyor kişiden kişiye değişmekle beraber 11-12 yaşına kadar.kedi-köpeklerin insanlardan çektiğini insanlar onlardan çekmiyor.benim yaptığım en büyük canilik yiyecek taşıyan karıncaların üstüne su dökmekti ki şu an bu kadar küçük bi şeyden bile pişmanlık duyuyorum.nasıl olmuş da benim yaratmadığım ve benden zayıf bir canlının canını alma hakkını kendimde görmüşüm diye.sokaklarda kuyruğu kesilmiş,gözleri oyulmuş ya da sakatlanmış hayvanlar görünce kahroluyorum ve bunu yapanların insan olamayacağını düşünüp bin kere beddua ediyorum.ki benim bedduama ihtiyaçları olduğunu da sanmıyorum.böylesine bir kötülük mutlaka gelir o kişiyi bulur.ben buna çok inanıyorum.
gerçi çocukken benzer şeyleri yapan çok insan var maalesef.bazen çok acımasız olabiliyor çocuklar.sadece hayvanlara değil,arkadaşlarına bile kötülük yapabiliyorlar.çünkü çocuğun değer yargıları gelişmemiş oluyor ve kendisini dünya'nın merkezi sanıyor kişiden kişiye değişmekle beraber 11-12 yaşına kadar.kedi-köpeklerin insanlardan çektiğini insanlar onlardan çekmiyor.benim yaptığım en büyük canilik yiyecek taşıyan karıncaların üstüne su dökmekti ki şu an bu kadar küçük bi şeyden bile pişmanlık duyuyorum.nasıl olmuş da benim yaratmadığım ve benden zayıf bir canlının canını alma hakkını kendimde görmüşüm diye.sokaklarda kuyruğu kesilmiş,gözleri oyulmuş ya da sakatlanmış hayvanlar görünce kahroluyorum ve bunu yapanların insan olamayacağını düşünüp bin kere beddua ediyorum.ki benim bedduama ihtiyaçları olduğunu da sanmıyorum.böylesine bir kötülük mutlaka gelir o kişiyi bulur.ben buna çok inanıyorum.