Algol dediğin gibi dayaktan değil rezil olmaktan korkarım.Mesela ilkokulda-ortaokulda öğretmenden dayak yedi mi öğretmenin senin canını acıtması değil sınıfta rezil olmak daha çok koyar hatta rezil olduğun düşüncesiyle o an canın acıyor mu onu bile hissetmezsin(en azından benim için öyle ama çoğu kişinin böle olduğunu düşünüyorum).Şu an ki durumumu söyliyim.Ben okulda kendimi ezdiren bir tip değilimdir.Bazıları şamar oğlandır herkes tarafından ezilir bazılarının kavgayla falan arası yoktur biri bişi der çok takmaz takılır öyle arkadaş ortamında kafasına göre.Ben çok çabuk sinirlenebilen bir tip olduğum için haliylede sınıfımda öyle takışmalarım olmuştur.Ama dediğim gibi lise 1den sonra bu takışmalarımda öyle birebir kavga olmadı çocuğun üstüne koştum tuttular bir kere 1 yumruk attım ondanda hemen ayırdılar zaten sınıf arkadaşım olduğu içinde sonradan özür falan diledim çıkışta o kavga mevzuları falan olmadı.
Yani şunu demek istiyorum arkadaşlarım tarafından güçlü biri olarak görülürüm.Önceden boksa gittiğimide bildikleri için ister istemez bişi olsa benden beklentileri yüksek oluyor.O yüzden arkadaşlarımın yanında hep rezil olma korkusuyla kavga etmekten çekinirim.Haa tabi bu sinirli olmadığım, o an mantıklı düşünebildiğim bir an için geçerli.Yoksa sinirli olduğum anda ''rezil olmasına başlarım erkek adam dalar'' kafasında olduğum için saldırırım.
Tam ifade edebildim mi bilmiyorum şu an.
''Kendimi ezik konuma sokmam''
Bu konuda haklısın...
Fakat, rezil olmaktan korkuyorsun.
Kaybetmekten korkarsan kaybedersin.
Diyelim ki kaybettin...
Ne olacak?
İnsanlar sana ezik gözüyle mi bakacak?
Beklentini ve umudunu bir tarafa bırak.
Sadece, işine odaklan.
Olayları kontrol etmeye çalışıyorsun çünkü, kavgadan beklentin var.
Başkalarının ne düşündüğünün bir önemi yok.
Kendine ben demeyi öğrenmelisin.
Sen onlardan bağımsızsın...
Not: Heyecanını yenmeye çalışma onu sev.
Kavgada heyecan iyidir...
Daha güçlü olmanı sağlar fakat, bazen istisnalar vardır.
Vücudunun tutmaması gibi...