insanlarla paylasamama...

Arkadaşlar bu konuyu, ben kendi üzerimden açtım. Ancak sizlerin de böyle sorunu varsa katılabilirsiniz. Hatta buna da sevinirim. En azından burada kendi aramızda paylaşabiliriz. Konuya geciyorum;
Ben şahsen kolay kolay yeni biriyle tanisabilen birisi degilim. Bu sadece kizlar icin degil de erkekler için de geçerli. Oldu bitti kendi hayatımı bir başıma yaşadığımdan kaynaklandığını düşünüyorum. Bu arada yaşım 23. Oldu bitti asosyal birisiydim. Taa ki şu 2 yıl öncesinde değişene kadar. Şimdi yine asosyal birisiyim. Ancak bu sefer ki kendi seçimlerim doğrultusunda gerçekleşiyor. Doğru, anlasabildigim insanları bulmakta zorlaniyorum. Bulunca da saçma bir şekilde kolay kaybediyorum. Ki, bu durum benden kaynaklı değil de hayatın bana getirdiği gereksiz sürprizlerden. insan en çok ailesine yakın olmalıdır derler. Ancak, ben düşünce ayrılıkları nedeniyle aileme yabancıyım. Bu nedenle sürekli dışarı insanlara bağımlı bir hale geldim. Ancak bu insanların da sayisi zaten az ve dediğim gibi hayatın getirdiği gereksiz sürprizlerden dolayı onlar da gitmekte. Herzaman kendi kendime yeten birisi oldum. Ancak bu savunma mekanizmami hayatıma aldığım insanlardan dolayı kırmış durumdayım. Şimdi ise, bir basina yetemeyecek halde bir başıma kalmış durumdayım. Konu başlığımdan da anlaşılacağı üzere insanlarla paylasamadigim gibi bir gerçek var. Ben herzaman bu tür insanların aciz olduğunu düşünüyordum. Ancak şu an o durumdayim

 

Hayatını insanlara bağlama. İnsanlarla konuşup konuşmamak hayatını etkilememeli. Ortaya bir hedef koy ve hedefine odaklan. Gerektiğinde zaten insanlarla konuşursun. Ama insanlara ne kadar güvenirsen güven her şeyini anlatma. Bülbül gibi şakıma. Sadece rahat ol, hiçbir şeyi sıkıntı yapma. İnsanlarla ayrı fikirlerde olmaman da çok normal. Herkes aynı olacak diye bir kural yok. Değişik şeyler yap. Şunu yaparsam insanlar ne düşünür acaba diye fikirlere dalma. Anladığım kadarıyla sıradan ve sıkıcı hayatın var. Kendine eziyet etme.

 

Eskiden sadece kendimden sorumlu birisiydim. Ancak insanlarla tanıştıktan sonra daha bide aşırı anlam da samimiyet de olunca o insanlar varken hayat gayet güzel olabilir. Ancak o insanların olmaması halinde ise bildiğiniz saçma sapan. Hedef olarak eskiden koyardım. Sadece yalnız kalınca hedeflerime odaklandığımı fark ettim. Başkaları olunca onlara öncelik veren birisiyim. Hayatın sıradanlığı anlaştığım insanlar hayatımdayken güzel oluyor. Değişiklik olsun istemiyorum. Sadece bu durumlarda mutlu olan birisiyim dyebilirim.

 

2 3 dostun olsun insanların gerisini boşver. İnsanlar nankördür cahildir. Adamı üzmekten başka işe yaramazlar.

 

Ya açıkçası, beni değer vermediğim insanlar hiçbir şekilde üzemiyor. Zaten derler ya, "insan sevdiğine kırılır." benimki de o hesap. Bence herkes için böyle olmalı zaman gibi önemli bir kavram ve de gerçek varken bunun bilincinde olmalıyız hep birlikte...