drahte1905, kendini adayisina hayran olmadim desem yalan soylemis olurum. Ne kadar suredir bu sekilde yasiyorsun? Ben yaklasik bes senedir bu sporla ilgileniyorum ama senin kadar kendimi adadigim hic olmadi. Bir ay bilemedin iki ay, surekli senin gibi yasadigimi hayal bile edemiyorum. Bir ara her gun ton baligi yiyordum kutu kutu, ikinci haftanin sonunda midem almamaya basladi. Nasil dayaniyorsun, nasil bir motivasyondur bu?
Lakin nacizane fikrimi de eklemeden gecemeyecegim. Aynada kendimi yeterince kalin gordugum surece ve de karsi cinsin 5 senelik t-shirtlerime, "aaa yeni mi aldin, cok yakismis" iltifatlari devam ettigi surece body'i hayatimin bir parcasi olarak tutmayi bir problem olarak gormuyorum. Varsin "normal" insanlardan bir kac ogun fazla yiyeyim.
Ozellikle yeni baslayanlar icin simdiki dusuncelerim, yoksa 10 senedir bu isin icinde olan insan zaten profesyonel degilse soylediginiz sekilde yasamaz. Ne zamanki body bir obsesyon durumunu alir o zaman anlayin ki hayatinizda bir seyler yanlis gidiyordur ve siz bu yanlisi spora kanalize ediyorsunuzdur(herkes icin gecerli olmayabilir, ama cevremde gordugum hic kimse body'e kendisi ve hayatla barisik olarak baslamiyor). Bu ayni sanatcilarin kafalarinin surekli karisik olmasina benzer. Eger sporu bu olumsuzluklardan bir kacis icin kullaniyorsaniz bilin ki onlarla hayatinizin bir aninda mucadele etmek zorunda kalacaksiniz. Bir an once yuzlesmek en iyisi. Gabriel Garcia Marquez'in bir kitabini okuyordum gecenlerde, cok guzel bir soylemi vardi obsesyon konusunda. Duzen konusunda obsesif romanin kahramani ve diyor ki kendine: "...disimdaki duzenimin icimdeki duzensizligimden bir kacis oldugunu anlamam 90 yilimi aldi (ya da buna benzer bir sey). Siz buradakiler, kendinizi bu cumlede buluyorsaniz, lutfen 90 yil beklemeyin.
Çok güzel bir tespit, bende geçen kendi kendime serbest çağrışımlar ve geçmişe dair sistematik bir bakışla uzun bir iç hesaplaşma şeklinde bir yazı yazdım.
Uzaktan insanın kendi kendine bakması, geçmişine dönüp kendi kendine sorular sorarak samimi cevaplar araması gerçekten birçok şeyi netleştiriyor.
Bende vücut geliştirme sayesinde kabuğumdan çıkıp, kısa sürede büyük geri kazanımlar yaşadım ilk başladığım dönemde.
Daha sonra bu kazanımları hayatımdaki eksikleri telafi öğesi haline getirerek, bir çeşit güvenlikli alan olarak görüp hayatımdaki tüm beklentilerimi spor üzerinden kazanmaya odaklandım.
Sanki akademik başarı mümkün değildi, ama spor hep yanımda olmuş hayatımı değiştirmişti, bu yüzden bir köpeğin kemiğe asıldığı gibi bende sporlara asıldım.
Ancak vücut geliştirmede, azalan kazanım prensibi çok belirgin, yani sizi kendisine bağlayan, kısa sürede çok büyük sosyal ve fiziksel değişimler yaşama durumu kısa süreli oluyor.
Ancak seninde dediğin gibi, insan kafasındaki setleri bu spor aracılığıyla aşabileceği sanısına kapılınca görmez oluyor spora verdiği ile aldığı arasındaki orantısızlığı.
Vücut geliştirme ve her türlü spor çok güzel, ama birşeylerin ikamesi olarak görülmemeli.
Tabii kendimi de yanlış anlatmış olmayım, üniversite eğitimi almama, sürekli çalışmama, sosyal bir insan olmama engel olmadı, ama sanıyorum kafamda vücut geliştirmeyi uzun yıllar aslında sahip olmadığı bir güç olarak gördüm.
Başarı umudum ve başarılarımın destekçisi olarak gördüm.
Sebebi komplekslerim ve iç dönüklüğümden büyük oranda bu spor sayesinde kurtulup büyüsüne kapılmam oldu, ancak daha fazla emek vermek daha fazla getiri sağlamıyor ya da bu sporu geri plana itmek tılsımın bozulacağı anlamına gelmiyor.
Aslında aneximandros'un dediği daha da irdelenebilir, çok güzel bir tespit demeden alamayacağım kendimi bir kere daha...
thums: