Bir kişi bile yok etrafımda.

Hiç arkadaşım yok benim. 1 tane bile yok. Şöyle ortamları alt üst etmek istediğim bir kişi bile yok. 22 yaşındayım işsizim, ortaokul mezunuyum, baba parası yiyorum. Baba parasıyla sevgili benim neyime diyerek hiç bi kıza yanaşmıyorum. Asosyalim. Tek aktivitem spor salonuna gitmek. Çirkinim, cinsel organım küçük. Annem, babam beni sevmiyor. 18 yaşına kadar babamdan işkence baabında dayak yedim. Ailem tarafından hep '' olmayasıca '' diye kötülendim. Uyuşturucaya başladım, hap parası için evdeki eşyaları sattım. Bu yaşıma kadar sadece 1 kere ilişkiye girdim. Aşık olmadım. Ölsem annem babamın ağlayacağı bile meçhul. Herşeye inat gülmeye çalışıyordum, olmuyor usta artık gülemiyorum. Dini inancım sebebiyle kendimi öldürdüğümde cehenneme gitmeyeceğimi bilsem bir saniye durmam... Cenabetim ama '' Allah '' sonumu hayır etsin...

 

Anlattıklarında Filintada Borisin hikayesine benziyor bir işe gir ayrı eve çık tek olsanda uyuşşturcu tedavisi gör işe gir ki yaşamayı öğren bir iş bul birde tavsiyem genelev gibi yerlerde ihtiyacını gör

 

2 sene oldu içmiyorum, çalışmaktan da korkuyorum. belki sana komik olabilir ama allah belasını versin böyle şeyin

 

tam bir şampiyon profili çiziyorsun bu hırsını spora yansıtırsan iyi yerlere gelirsin.

 

inş be usta, dünyadaki en gereksiz insan gibi hissediyorum kendimi. ah ah

 

işte hayatta bir bok olamayan amerikalılar ömrünü salonda geçiriyor baba parasıyla suplement alıp mr olimpia oluyorlar. çok çalış doğru çalış

 

Kitap oku, ilk başta dünya klasiklerinden başla, hoşuna gidenlerle devam et. okuyup yeni şeyler öğrendikçe, hayal dünyan zenginleştikçe etrafı, hayatı daha iyi anlamaya başlayacaksın ve çekilmez gibi gelen şeylerin, seni karanlığa sürükleyen düşüncelerin aslında o kadar da önemli olmadığını, aslında! hiçbir şeyin düşündüğün gibi olmadığını anlayacaksın.

 

kitaplar sıkıcı ama kafka'nın "dönüşüm"ü bir de tom robbins'in kitapları eylenceli