steawart54
Üye
yaklaşık 2 ay kadar oluyor ayrılalı, ayrılalı dedim ama terkedileli aslında. kuyruğu dik tutma çabası benimkisi çok seviyorduk evlenicektik ilerde şuydu buydu...terketti beni en acısı da ağlaya ağlaya sevdiğini söyleyerek yaptı dayanamadı bana, dayanılacak gibi de değilim zaten aşırı agresif biriyım bir de ayrı şehirlerdeydik görüşemiyorduk doğru düzgün, o da bir stresti ve her şeyın sebebı oydu aslında, ınsan görmeyınce karşısındakını dokunamayınca daha kolay kırabılıyor üzebılıyor.
şimdi duygularım çok değişken , bu ılışkıyı o baslatmıştı aşıktı bana ben de zamanla tanıdıkça sevmiş aşık oldmuştum .yavaş gidelım dedıkçe o hızlandırdı bızı"ölürüz de bırakmayız bırbırımızı" noktasına getirdi benı de, sonra da terkettı. aslında kazanabılırım onu tekrar ama içimde bir nefrette var ona karşı sevgıme guvenmıyorum artık bazen guzel gunler gelıyor aklıma ölesıye özluyorum bazen bana benı sakın bırakma şu bu derken benı terketmesını dusunuyor ölesıye nefret edıyorum böyle işte...
ilk haftalar tam bır zavallı gıbıydım yataktan çıkmadım bır turlu yedıremedım bu durumu ayrılığı, ayrılış şeklını onsuzluğu kendıme. bazen kendıme kızdım nefret ettım kendımden, bazen de ondan, 22 yaşındayım tek sevdiğim kız oydu bu zamana kadar.
şimdi daha ıyıyım ama çok daha guçlu ve kararlı, kurtuldum plansızlığımdan tembellıklerımden. hedeflerımı belırledım ve artık onlar ıçın planlı bır sekılde calışıyorum. body building de bunlardan bırıydı, birkaç yıldır istıyordum ama bır turlu olmamıştı.bir kaç haftadır kaptırdım bu foruma kendımı okuyorum da okuyorum şuan sosyalleşmek istemeyışımden ve yeterlı zamana sahıp olmadığımdan salona yazılmak yerıne salonu evıme getirdım elimden geldiğince. en güzeli de ağırlık kaldırırken agzıma bir şey sıkıştırarak da olsa bağırabiliyorum istediğim kadar, gizleyebılıyorum gerçek haykırışımı bu sayede. bu yuzden çok sevdım ben bu sporu...
şimdi duygularım çok değişken , bu ılışkıyı o baslatmıştı aşıktı bana ben de zamanla tanıdıkça sevmiş aşık oldmuştum .yavaş gidelım dedıkçe o hızlandırdı bızı"ölürüz de bırakmayız bırbırımızı" noktasına getirdi benı de, sonra da terkettı. aslında kazanabılırım onu tekrar ama içimde bir nefrette var ona karşı sevgıme guvenmıyorum artık bazen guzel gunler gelıyor aklıma ölesıye özluyorum bazen bana benı sakın bırakma şu bu derken benı terketmesını dusunuyor ölesıye nefret edıyorum böyle işte...
ilk haftalar tam bır zavallı gıbıydım yataktan çıkmadım bır turlu yedıremedım bu durumu ayrılığı, ayrılış şeklını onsuzluğu kendıme. bazen kendıme kızdım nefret ettım kendımden, bazen de ondan, 22 yaşındayım tek sevdiğim kız oydu bu zamana kadar.
şimdi daha ıyıyım ama çok daha guçlu ve kararlı, kurtuldum plansızlığımdan tembellıklerımden. hedeflerımı belırledım ve artık onlar ıçın planlı bır sekılde calışıyorum. body building de bunlardan bırıydı, birkaç yıldır istıyordum ama bır turlu olmamıştı.bir kaç haftadır kaptırdım bu foruma kendımı okuyorum da okuyorum şuan sosyalleşmek istemeyışımden ve yeterlı zamana sahıp olmadığımdan salona yazılmak yerıne salonu evıme getirdım elimden geldiğince. en güzeli de ağırlık kaldırırken agzıma bir şey sıkıştırarak da olsa bağırabiliyorum istediğim kadar, gizleyebılıyorum gerçek haykırışımı bu sayede. bu yuzden çok sevdım ben bu sporu...
