Saddam’ın infazı Saddam’ı kurtardı... Saddam ölüme giderken, Saddam yaşamaya başladı... Yaşarken lanet edilen Saddam’a ölürken acındı... Liderken, şımarık, fütursuz, cibilliyetsiz bulunan Saddam, ölüme giderken, vakur, ölüme meydan okuyan, duruşu olan bir insan olarak tarihe geçti... Ölüm Saddam’ı kurtardı... Hayatı bitirdiği söylenen ölüm, Saddam’ı yaşattı... Yaşayan Saddam ölürken, ölen Saddam yaşamaya başladı... Ölüm hayatı yendi... Ölen Saddam, yaşayan Saddam’ı yoketti... *** Saddam’ın hayatında... “Yaşasın ölüm” sloganı doğru çıktı... Saddam, yaşarken kibirliydi... Ama ölürken vakurdu... Kibir güzel olmasa da vakur güzeldi... Yaşarken diktatördü Saddam... İnsanları öldüren eli kanlı bir diktatör... Ama ölürken, öldürürkenki cesaretiyle öldü... Gözünü kırpmadan, korkusuz ve tereddütsüz... Öldürürken eli kanlıydı... Ölüme giderken ise kararlı... Hafızılardan, eli kanlı ve purolu hali gitti... Zihinlerde, korkusuz, tereddütsüz ve kararlı Saddam kaldı... *** İran’la savaşıp, Kuveyt’i işgal ederken, ihtirasları uğruna milleti dipsiz maceralara sürükleyen bir liderdi Saddam... İlmik boynuna geçirilirken ise Şii cellatlarla tartıştı... Onlar “Allah belanı versin” dedikçe, “Sizin Allah belanazı versin” dedi... Yaşarken savaşarak milletini felaketlere sürükleyen çılgın adam, ölürken inançlarını savunmaktan ödün vermeyen bir kahraman halini alıyordu... Dünya yaşarken Saddam’dan nefret etti... Hatta iğrendi... Aynı dünya ölürken Saddam’ı sevdi... Ölüm Saddam’ı güzelleştirdi... O şımarık, 32 dişini göstererek gülen zalim adam gitti... Kırlaşmış saçlarıyla ülkesindeki Amerikan işgaline karşı savaşan bir gerilla lideri geldi... Mağdur Saddam, mağrur Saddam’ı yendi... Güce karşı direnen Saddam, gücü elinde tutan Saddam’ı yok etti... Amerika Saddam’ı öldürürken savaşın en büyük ganimetini aldığını hesaplıyordu... Hesaplar tutmadı... Saddam ölürken Amerika’yı yendi... İdama giderken savaşı kazandı...İplik boynuna geçirilirken, en büyük sihiri yaptı... Prestij filmindeki gibi “sihrin üçüncü aşamasını” gerçekleştirdi... O kazandı... Asanlar kaybetti... *** Saddam’ı astıran Amerika, Apo’yu “asılmama karşılığı” Türkiye’ye verdi... Herkes “Bu ne çifte standart” dedi... “Apo, Saddam kadar suçlu değil mi” diye sordu... Oysa suçluydu... Ancak öldürülseydi, o zaman yaşayacaktı... Ölümün mağduriyeti, öldürdüklerinin izlerini silecekti... Tıpkı Saddam’da olduğu gibi... Ölüm hayatı yenecekti... Saddam’ın asılması Hitler’in en yakın adamı ünlü Nazi Hermann Goering’in ölümüne benzer... 1945 Nurnberg Mahkemesi günlerindeki mahkemeyi hatırlatır... O mahkemede Hitler’e yakın çok kişi çözülmüş, ölümün korkusunu hissetmiş ve yalaklaşmıştır... Hermann Goering ise tam aksine... Kılını kıpırdatmadan, vakur bir ifadeyle mahkemeye direnmiştir... Asılacağı gün, kendisini asmalarına fırsat vermeden potasiyum-siyanür hapı içerek intihar etmiştir... Saddam da son saniyesine kadar cellatlarıyla vuruşarak ölüme gtti... *** Viva la muerte İspanyolca “yaşasın ölüm” demektir... İlk kez iç savaş sırasında asi general Josel Milan Astray tarafından kullanılmış müthiş bir slogandır. “Yaşasın hayat” sloganındaki akılcılığının tam zıddı bir slogan olduğu söylenir... Aşırı duygusal bulunur... Belki de öyledir... Ama Saddam için,“viva la muerte” YAŞASIN ÖLÜM sloganı geçirlidir... Ölüm yaşamalıdır... Çünkü ancak o zaman Saddam yaşayacaktır
Fatih Altaylı'da bu mesajı veren bir yazı yazdı, "Hepimizi Saddamcı yaptılar" diye. Argümanlar aynı. Bende katılıyorum, yaşarken kimse sevmezdi, öyle bir şekilde öldürdüler ki herkes sempati duymaya başladı.
helal olsun adama denir baska bisey denmez.elinde bazi imkanlar varken erkeklik yapipta bu imkanlari yitirince kendi öldürülürken korkup onlara yalvarmadi.ama simdi dünya benim diyen amerika baskani busch saddamin yerinde dar agacinda olsaydi valla korkudan altina yapardi bence
