Duygusal yalnızlığınızı anlayabiliyorum.
Ayrıca insanın fizyolojik ihtiyaçlar seviyesinde duyduğu gereksinimler de bunu tetikliyor.
Ben tam olarak sizinle aynı durumda olmasam da uzun süren yalnızlık periyotları yaşıyorum okul döneminde.
( Sevgilimle ayrı şehirlerdeyiz ve 4 senedir birlikte olduğumuz için yokluğu beni tüm insanların arasında, alabildiğince kalabalık bir ortamda iken bile yalnız hissettiriyor. )
Çareyi ise vücut geliştirme de buldum. Bu arada ben de 92 doğumluyum.
Kendimi yaptığım işe veriyorum, bu konuyla ilgili okuyor araştırıyorum, beslenme, idman, idman sonrası duş vs. vaktimi zaten alıyor ve ben de bu yalnızlığı bir nebze de olsun unutuyorum.
Hele salonda idman yaparken... Sadece aynaya bakıyorum ve vücudumun geleceği noktayı hayal ediyorum. Bu beni inanılmaz motive ediyor ve her şeyi unutuyorum salondayken sadece bu yalnızlık duygusunu değil bütün derdimi, sıkıntımı...
Bu işe kendinizi verin, geleceğiniz noktayı hayal edin, vücut geliştirme ile haşır neşir olun.
Ne kadar derin ve uçsuz bir bilgi okyanusunda olduğunuzu farkedip, bu okyanusta çırpınmak yerine kendinizden emin kulaçlar atmaya çalışırken zaten bir de bakıvermişsiniz ki her şeyinizi bu spora verip tüm dertleri unutmuşsunuz.
SAYGILARIMLA...
Genişletmek için tıkla...