Her şeyi kafaya takıyorum!!

Öncelikle ismim Tahir ve yaşım 19. Tam olarak ne diyeceğim ve nasıl anlatacağım bilmiyorum. Ben biraz duygusal bir yapıya sahibim. Sanırım biraz daha fazla bastırıyor. Ciddi olmak gerekirse kafaya taktığım şeyler arkadaşlarım ve çevremdeki insanlar. Kendimi tanıdığım kadarıyla çok iyi niyetli, saf, ne olursa olsun yardıma ihtiyacı olan insanlara hemen yardıma koşan birisiyim. Sanırım hep kullanılıyorum. Hep ama hep üzgün ve mutsuz bir insanım dışarıya karşı gülüyorum tabi bunlar içimde hissettiklerim ve yalnızken yaşadıklarım. Dertleşecek ve dertlerimi anlatabileceğim aslında anlattıklarımı ciddiye alıp bana tavsiye verebilecek kimse yok. Bir kişi var ama onun sorunlarından dolayı anlatamıyorum ona bunları. Dediğim gibi iyi niyetli olmamdan sanırım çoğu kez aslında sürekli diyebilirim, itildim ve önemsenmedim. Hepsinden kurtulmak istedim her şeyden, herkesten ve her yerden. Ama tabi sadece istedim yapamadım zaten yapamazdım da. Öğrenciyim bu sene üniversiteye hazırlanıyordum. 4 yıllık iyi bir bölüme... Yalnız olmadı gibi başaramadım sanırım. Çokta emek harcamıştım. Ama nasip değilmiş. Allah'a şükür elim,kolum,bacağım var ve sağlıklıyım diye şükrediyorum ama bazen yaşadıklarım aklıma geliyor öyle bir hüzünleniyorum ki saatlerce ağladığımı bilirim. Ailemle böyle şeyleri konuşamam. Yapamam. Ben kendimi bileli ne anneme sarılmışım dır nede babama nede öpmüşümdür. Aramız iyi Allah'a şükür ama böyle şeyleri aileme karşı yapamıyorum nedenini bilmiyorum. Şöyle kısaca başımdan geçen bir olayı anlatayım umarım sıkmamışımdır. '' Bir gece saat 3 ve 4 gibi tam hatırlamıyorum uykumdan annem telaşla uyandırdı beni. Ben o sersemlikle ne olduğunu anlayamadan babamın çok rahatsızlandığını hemen ambulans çağırmamı söyledi. Babama baktığımda yüz üstü yatakta kalmıştı o zamanlar belinde sıkıntı vardı ve hiç bir şekilde kıpırdayamıyordu. Ben sesim titreye titreye ambulansı aradım. Geldiler uyuşturdular ve götürdüler. Saat 6 gibiydi sanırım yatağa girdim ağlaya ağlaya... Ertesi gün okula gitmem gerekti. Yakın bir arkadaşıma anlattım bu olayı okulun kapısının önünde tutamadım kendimi ağladım. Elini omzuma attı bir kaç bir şey söyledi tam hatırlamıyorum yalan olmasın üzülüyordu bayağıda üzülmüş gibiydi. Daha sonra sınıfa geçtiğimizde. Ben sıraya uzandım uykusuz kalmıştım oda yanımdaydı. İnanın daha yarım saat bile geçmemişti. Baktım ben orada hıçkıra hıçkıra ağlarken adam gitmiş kahkahalar atarak arkadaşlarla şakalaşıyor ve eğleniyor.'' İnanın gülüşleri eğlenmesi o gün dün gibi aklımda güvenebileceğim tek insanda benim için hiç bir şey anlatamıyacağım birisi olmuştu. Genel olarak böyle çok şey var hepsini anlatamam. Çok konuştum sanırım.. İçimi dökmem gerekiyordu. Belki böyle konularda tecrübeli insanlar vardır forumda ve umarım bana yardımcı olurlar çünkü yardıma ve nasihatlara çok ihtiyacım var gerçekten...

 

Benim de annemin rahatsızlığı var komaya girdi ölümden döndü... ve benim de senin gibi bunu paylaşacak bir arkadaşım olmadı. Normal zamanda olsa hepsi iyi arkadaş ama işte dost kara günde belli oluyor.

Genel olarak da her şey üst üste geliyormuş gibi sanki. Dışarı çıkıyorum okula gidiyorum sanki ben haricinde herkes mutlu gibi. Çiftler gördükçe kendi halime üzülsem mi kızsam mı bilemiyorum - yaşım 21 bunları yaşayamadım öyle de geçip gidiyor işte zaman. En yakınımda olan arkadaşlarım da çok şükür yüzüstü bıraktı kalakaldım ben de öylece vs. vs. daha bir sürü olaylar işte hepsini yazamam sonuçta...

Benim de hemen her gün oturup halime ağlayasım geliyor , güya en hareketli en güzel olması gereken zamanımdayım ve bunu yalnızlığımla geçiriyorum. Ama tek bir yaş dökmedim bunun hakkında içime attım. Amaçlarım neyse doğrudan onlara odaklanıyorum artık, şu güne kadar çevremden tek bir canayakınlık, dostluk görmedim artık aramıyorum da.

Dışardan bakınca herkeste olan ergen bunalımları gibi duruyor bu sorunlar ama yaşanmadan bilinmiyor işte. Çevrene karşı olan beklentilerini sıfırlarsan, hiç yokmuş var olmamış gibi davranırsan sorun kalmıyor; aynı hastalıklı bir organ parçasının kesilip atılması gibi.

 

samimi bir yazı olduğu için yorum yapmaya karar verdim çok hayat tecrübem yok yaşım 25 henüz ama yaşadıklarımdan yola çıkarak şunları yazayım size öncelikle maddi ve manevi durumunuz her ne olursa olsun şu hayatta %100 mutlu olamayacaksınız yani inan herkesin az yada çok bir derdi vardır dışarıdan çok esprili,güler yüzlü,pozitif görünen insanların emin ol bir sıkıntısı vardır ve şunuda yazayım ateş düştüğü yeri yakar maalesef kimse başkasının derdini dinlemek istemiyor. benimde sıkıntılarım olduğunda pek anlatmıyorum kendi içimde çözmeye çalışıyorum birde herkes mutlu değil gülmeye ihtiyacı var çoğu insanın en ufak derde tahammülleri yok bu doğru mu ? bence değil ama maalesef olan bu bence dostlar kötü gündede arkadaşlarının yanında olmalı ama nerde işte bende aslında çok duygusal, insanları kırmayan ve yardımı seven biriydim ama inan insanları tanıdıkça dostlukmuş,sevgiymiş,aşkmış bunların hikaye olduğunu anlıyorsun ve duygusallıktan mantığa doğru geçiş yapıyorsun. insan denen varlık çok iyi bir varlık değil bencil hep kendi istediklerinin olmasını isteyen,az biraz para bulunca şımaran garip bir varlık ama yinede şahsen bütün bu olumsuzluklara rağmen yardımda bulunuyorum zorda olanlara size tavsiyem insanlara çok güvenmeyin,mesafe koyun, tamam duygusal,yardımsever olun ama iyi niyetinizi suistimal edenlerede taviz vermeyin yaşınız 19 olduğuna göre öncelikli göreviniz iyi bir bölümde okumak sonra iyi bir kariyer yapmak zaten işinizde başarılı olunca herşeyi kafanıza takmazsınız

 

İşte burda arkadaş kurma yönünden tavsiyem bol arkadaşın olsun ama içlerinde 1 tane olsun.Yani arkadaş çevreni birşekilde genişlet genişletebildiğin kadar.Ama kimsedende bir beklentin olmasın.İnsanlar seni dışarıdan gördüğünde ahım şahım bol arkadaşı olan cool tip olarak tanısın ama sen kendinden başkasına asla güvenme hiçbir beklentin olmasın.Yine dediğim gibi hiç arkadaşım olmasın demiyorum asla.Arkadaşın olucak ama sen kendi içinde tek tabanca olarak takılacaksın.O zaman hayata karşı insanlara karşı güçlü olursun.

 

maalesef devir size uymuyor. siz devire uyacaksınız.

Kendimi tanıdığım kadarıyla çok iyi niyetli, saf, ne olursa olsun yardıma ihtiyacı olan insanlara hemen yardıma koşan birisiyim.

Bu yapıdaki insanlar MAALESEF her alanda kaybediyor. Özel hayat olsun iş hayatı olsun.

Örneğin kızlar, pislik gibi davranan, değer vermeyen, aldatan, değer bilmeyen, her türlü adiliği yapan insanların peşinden koşar. çünki öyle tipler zor elde edilir görünür ve çekici gelir. sizin gibi İYİ leri sadece arkadaş olarak görürler ama duygusal bir ilişkiyi akıllarından bile geçirmezler. duygusal olarak açılmaya kalksanız sen çok iyisin ama ben seni arkadaş olarak görüyorum daha iyilerine layıksın derler. o kız gider aynı anda 5-10 kızla çıkan yalan söyleyen kızan döven adamın kölesi olur.

iş hayatı da aynı ileride görürsünüz, herkes birbirini ezmek yükselmek için çabalar. sizin yardım ettiğiniz adam sizin kuyunuzu kazıp tepenize çıkar. hele iş hayatında herkes sizin düşmanınızdır ne kadar çok adamı elerseniz o kadar ileri gidersiniz.

günümüzde yüzde yüz güveneceğiniz, size kazık atmayacak 1-2 gerçek dost belirleyin onlara iyi davranmaya devam edin. geri kalan insanları da kullanacaksınız değilse onlar sizi kullanır. devir böyle.

 

Hepinize çok teşekkür ederim. İnanın bana yol göstermek için yazdığınız her kelimenin, sözcüğün ve harfin benim için önemi çok büyük. Hepiniz çok farklı açılardan yaklaşmışsınız ve bu beni çok daha farklı düşünmeye götürüyor. rockybalboa7 ' nin de dediği gibi herkesin bir derdi var aslında dünyaya da bir kere geliyoruz demi. Güçlü durmamız gerek. Benim sizin gibi insanlara ihtiyacım var aslında... Umarım bundan sonraki seçimlerimde sizin gibi insanlarla tanışırım.