drahte1905, kendini adayisina hayran olmadim desem yalan soylemis olurum. Ne kadar suredir bu sekilde yasiyorsun? Ben yaklasik bes senedir bu sporla ilgileniyorum ama senin kadar kendimi adadigim hic olmadi. Bir ay bilemedin iki ay, surekli senin gibi yasadigimi hayal bile edemiyorum. Bir ara her gun ton baligi yiyordum kutu kutu, ikinci haftanin sonunda midem almamaya basladi. Nasil dayaniyorsun, nasil bir motivasyondur bu?
Lakin nacizane fikrimi de eklemeden gecemeyecegim. Aynada kendimi yeterince kalin gordugum surece ve de karsi cinsin 5 senelik t-shirtlerime, "aaa yeni mi aldin, cok yakismis" iltifatlari devam ettigi surece body'i hayatimin bir parcasi olarak tutmayi bir problem olarak gormuyorum. Varsin "normal" insanlardan bir kac ogun fazla yiyeyim.
Ozellikle yeni baslayanlar icin simdiki dusuncelerim, yoksa 10 senedir bu isin icinde olan insan zaten profesyonel degilse soylediginiz sekilde yasamaz. Ne zamanki body bir obsesyon durumunu alir o zaman anlayin ki hayatinizda bir seyler yanlis gidiyordur ve siz bu yanlisi spora kanalize ediyorsunuzdur(herkes icin gecerli olmayabilir, ama cevremde gordugum hic kimse body'e kendisi ve hayatla barisik olarak baslamiyor). Bu ayni sanatcilarin kafalarinin surekli karisik olmasina benzer. Eger sporu bu olumsuzluklardan bir kacis icin kullaniyorsaniz bilin ki onlarla hayatinizin bir aninda mucadele etmek zorunda kalacaksiniz. Bir an once yuzlesmek en iyisi. Gabriel Garcia Marquez'in bir kitabini okuyordum gecenlerde, cok guzel bir soylemi vardi obsesyon konusunda. Duzen konusunda obsesif romanin kahramani ve diyor ki kendine: "...disimdaki duzenimin icimdeki duzensizligimden bir kacis oldugunu anlamam 90 yilimi aldi (ya da buna benzer bir sey
). Siz buradakiler, kendinizi bu cumlede buluyorsaniz, lutfen 90 yil beklemeyin.
Genişletmek için tıkla...