buyuk cokus ve kullerinden yeniden dogma

öncelikle merhaba arkadaşlar burada yazdıklarınızı gerçekten samimi bulduğum için bende içimi dökmek istedim.
1 Mart gibi çok yakın bi zamanda babamı en değerlimi kaybettim.O günden beri hayatımda hiç bir şey yolunda gitmiyo.Babam kolon metastazı ile beraber karaciğerde tümörlere sahipti,
ilk duyduğumuzda 3 aylık ömrü var dediler onu o kadar çok seviyorduk ki o 3 aylık süreyi 2.5 yıla uzatabildik ancak o kadarına gücümüz yetti,gerisi Allah'ın takdiriydi.bu süreçte tatmadığı torundu gezmeydi yemeydi içmeydi ne varsa elimizden geleni yaptık.Babam tam bir spor bağımlısıydı ne bir alkol ne bir sigara hiç bir kötü alışkanlığı yoktu hiç bir kötü gen mirası da olmamasına rağmen şansa bakarmısınız içine sıçtığımın hastalığı babamı vurdu.Spor dediğime bakmayın rahmetli babam 51 yaşındaydı sadece günlük 20 km kadar koşuyordu Bostanlı sahillerinde.Şaka değil 20 km.
Abim zaten evli ben üniversite okuyorum annem evde yapayalnız kaldık,annem pek sıcakkanlı biri değildir zaten bana sarıldığında bile gerekli sıcaklığı hissedemedim annemden,ama babam işte çoğunuzun annesinden hissettiği o samimi duyguları ben hep babamdan hissettim.
2 ay önce bana dapdar gelen ev şimdi o kadar boş ve huzursuz bir yer ki o kadar geniş ki biraz dalsam duvara baksam kendimi kaybediyorum.
O kadar yalnız kaldım ki babamı kaybettiğim günden beri ya bir boxer ını ya atletini ya gömleğini kazağını birşeyini illa giyiyorum böyle garip bir tik ve ya hastalık gibi garip tutumlar edindim.
Sinir ve öfke kontrol sorunlarımı hiç söylemiyorum bile benim gibi mülayim hatta pısırık bi insan levye ile arabadan inip milleti kovalamaya başladı.Bildiğin ruh hastası oldum lan,kendimden iyice tiksinmeye başladım intihar etmek istesemde açık açık bi yerlerim yemedi siz anlayın,zaten hiç bir zaman o kadar cesarete sahip olmadığımıda biliyordum.
okulda işleri tam yoluna koydum derken yine tepetakla gidicem gibi.
kız arkadaşım desen tam bir dengesiz beni çok seviyo ama bu kadar sürede ona yansıtmadığım için acım yokmuş gibi davranabiliyo
biliyorum babasını tek kaybeden ben değilim isyan flan etmiyorum ama neden ben ya benim gibi yalnız bi insana daha büyük nasıl bir çomak girebilirdi ki bundan beter.gözüm ne zaman dalsa aklımda canlanan şey babamın yüzü ve son gününde de son nefesinde de yanındaydım o zaman dediği şey "aslan oğullarım allah sizden razı olsun var olun oğullarım ben çok mutluyum"
hayata tutunmamı sağlayan bi tosun yeğenim var,o küçük puşta baktığımda babamın onu nasıl sevdiği geliyo ona her sarıldığımda babamdan kalan kırıntılara sarılır gibi hissediyorum kendimi.
babamı kaybettiğimde tam 10 kilo verdim 1 haftada.
ve 3 gün içinde tam 6 kere ziyaret ettim mezarını.küçük yeğenimide alıp gidiyordum ara sıra sonra gerçekten ruhsal bir çöküşe girdiğimi farketmeye başladım kendime bi 3-4 gün süre tanıdım tüm gün uyuyordum
işte o 3-4 gün süre tam olarak 50 güne kadar uzadı.daha yeni yeni sporuma odaklanabildim ders konusunu kayıp olarak görüyorum.işler desen abime gram yardımcı olamadım bu konuda tam bir yüzkarası hissediyorum o kadar derdine rağmen abim aslan gibi gitti ama ben yok okul yok bilmem ne dedim gerçekten adam olamadım bu konuda sanırım iflah olmaz bir yanım bu benim.aslında küllerimden yeniden doğdumu düşündüğüm şu iki haftadan bahsedicektim size ama gerçekten boka battığımı objektif olarak şu yazıya baktığımda gördüm.
ben tam bir iflah olmaz şerefsizmişim keşke ölebilsem...