Bugün Dünyanın son Günü olsaydı ne yapardınız..

Dediğiniz gibi ölüme çok yakın olsaydık hayat gözümüze birdenbire harikulade görünürdü herhalde. Düşünün, o -kendi yaşamımız- bizden neleri esirgiyor; projeler, yolculuklar, aşk ilişkileri, yapacağımız çalışmalar, hepsi gelecek günlerden emin olmanın verdiği tembellikle bulanıklaşıyor, sürekli erteleniyor.

Ama bunların hiçbirini bir daha asla yapamayacak olsak, her şey ne kadar güzel olurdu! Ah! Şu felaket bir gelmese, ilk işimiz yeni sanat galerilerini görmek, Bayan X'in ayaklarına kapanmak, Hindistan'a bir yolculuk yapmak olacak.

Felaket gelmez ve biz bu planları asla gerçekleştirmeyiz çünkü yeniden günlük yaşamın tam ortasında buluruz kendimizi. Kayıtsızlığımız arzularımızı öldürür. Aslında bugünü yaşamayı sevmek için felaket haberlerine gereksinim duymamalıyız. İnsan olduğumuzu ve ölümle her an yüzyüze olduğumuzu bilmek yeterli olmalı bunu becermek için.

Şeklinde cevap vermiş meşhur Fransız yazar Marcel Proust bu soruya. Kendisine katıldığımı belirtmek istiyorum

ek olarak gereksiz bilgi: Proust bu cevabı verdikten 4 hafta sonra soğuk algınlığından 51 yaşında ölmüş...

 

Sevinirdim çünkü sona yaklaşmak için sadece bir adım kalmış

 

ben almıyım genede flexor hocam ben böyle rahatım daha yazı gecırecegız yapma gözünü seveyim

 

kızımı emanet edeceğim güvenilir birini arardım.

 

bu dünyanin son günü degil mi? :roll:

 

Uzaydan demek istedi astronot kozmonot

 

Bende saydam'ın yazdığı şeyi yazmayı düşünmüştüm ama annelik içgüdüsü olduğunu düşünerek bir şey yazmadım. Hem anne bu, bir yol bulur belli olmaz

 

hee geçin dalganızı... siz ne anlarsınız annelikten. ben kızım için dünyanın akışını değiştiririm be.... :lol:

 

Biraz daha antremanla mümkündür

 

diger başlikta senin onun için bodyguard oldugunu ve bu başliktada sadece kizini kurtardi,bence sen bir takim konulari tekrar gözden geçir ve ayrica istersen de yönetim olarak flex-point e bir ihtar çekebiliriz :evil: :lol: :lol: :lol:

 

valla aşkım kusura bakma kızım senden önce geliyor. ne kadar bizim bodyguardımız olsan da...

 

Belediyeye gidip defin ruhsatı alır,Mezarın ada ve parsel işlerini tamamlar..Levazımatçıya gidip 2 metrelik kefen kestirir,sonra elime bi handycam alıp ortalığın son halini hatta mümkünse dünyanın sonunun yaklaştıgı andaki paniği çekerdim.Arkasından görüntüleri biyere aktarır delil olarak kalacak bi cd yapardım..Sonra artık cep faturası gelmeyeceğinden ne kadar tanıdık varsa onları arar veda ederdim..ama sevmem ben öle acıklı veda sahnelerini,büyük ihtimal geyik yapardım.Biraz yemek yerdim..Boş gitmeyelim demi?
Sonra gidip bi güzel kefenlerdim kendimi,Cd ve diğer defin ruhsatı evraklarıyla vasiyetimi ve malvarlığımı yazdığım kağıdı kefenin biyerlerine sıkıştırırdım avukatımın karvizitiyle birlikte....En son bilincim yerinde bi şekilde zınk diye ölmeyi beklerdim..

Yeryüzünde kazara 1 tane insan kalırsa,yada insandan öte canlılar,beni bulduklarında"vaaayyy beee amma hatunmuş bak neler yapmış ölmeden önce"demelerini duymak için sözleşmeli melek kadrosunda yer alıp arada aşağı iner ortamı kolaçan ederdim.





Biraz Ütopik mi oldu ?
Çok mu film seyrediyorum ne :lol: :lol:

 

Aileme onlari ne kadar cok sevdigimi anlatar, anneme ve babama cok cok tesekkür eder - despo nun yanina gider onunla film seyrederdim, yaninda cukulatali ve cilekli kekler yerdim, tam ölmeden önce ailemin yania geri gelip onlarla beraber ölürdüm herhalde

 

Aksine senden kaçmıyor senin ölümünü görmek istemiyor

 

Son günümden 4 saat trene ayirmisim seni görmek icin - Ailem beni arar, bensiz ölemez onlar, aslinda istersen sizinkilerlerle bize gelirsiniz, veya biz size geliriz, böylece hep beraber öleriz, olmaz mi?

 

ya kusura bakma despo ben senın yanına gelip ölmeyi bekleyemem bende olsam yanında ölmezdim ya ben tek basıma ölürdüm çünkü yanımda ceset kokusu cekemem ben ya

 

Flexor tamamen haklisin, aslinda amacim buydu

 

hehe ya kimin ölecegi önce kim bilecek ben olsam sevdigim insanla ölürdüm ya nerden cıktı bu ölüm muhabbeti ya içimiz karardı