Selamlar,
21 yaşındayım. Nereden başlayacağımı bilemiyorum. Öncelikle şişman sayılacak bir kilomun olmadığını belirteyim. Ama beni mutsuz eden nedenler sadece kilolar değil. Yazımın ilerleyen kısımlarında anlatacağım ama biraz uzun sabırla okuyup cevaplarsanız minnettar olurum.
Buraya ilk yazdığımda 2007'nin sonlarıydı. Kilom 61'di. Daha önce 53 kiloyken 1 yılda 68e çıkıp, çok uğraşarak kilomu 61-62 seviyesine indirmeye başarmıştım. Boyum 1.70. Boyumla kilo orantım gözünüze normal geldi değil mi? Ama hiç de öyle değil. Özellikle basen bölgem aşırı yağlı ve büyük.
Neyse efendim, 2007 Ekim ayında 61 kiloyla spor salonuna yazıldım. Bana bir program verdiler. 20 dakika tempolu yürüyüş ve sonrasında 45 dakikalık 2 çeşit bisikletle yaklaşık 1 saatlik kardiyo çalışması verdiler. Daha sonra dambıllarla aletlerle çalışma mekik vs...
1 ay haftanın 6 günü gittim, kilo aldım. 61den 63 oldum. Diyet yapamadım çünkü beceremedim. Olağan tempomda yemeğimi yedim. Ama hem spora gidip de kilo almam aşırı derecede beni mutsuz etti ve piyasada olan abuk subuk bir zayıflama kapsülüyle 1 ay daha spora giderek, yediklerimden de kapsüller sayesinde kısarak 57.5 kilo oldum. Gerçekten böyle bir cahillik yaptığım için kendime kızıyorum ne derseniz haklısınız.
Benim hedefim 55ti, popom küçülmüş, selülitlerim azalmış vücudum güzel bir görünüme kavuşmuştu 2 ayda. Bu 2 ayda l carnitin de kullandım, bana sorarsanız aşırı gereksiz bir şey. o olmasa da olur.
Sonuçta 57,5 kiloda diyeti ve sporu bıraktım. Gene eski hayatım olan bütün gün bilgisayar başında oturma ve yemek yemeyle 1 yıl sonra 64 kilo ile karşınızdayım.
Sorun şu ki, boyum fena olmamasına rağmen kalçalarım korkunç büyük (98 cm), ve ben zamanında 53 kilo idim.
Ergenliğimde ailemle çok sorunlarım oldu, çok maddi sıkıntılar yaşadık, yiyecek ekmeğimiz bile olmadı bir dönem. Çok aç kaldığım aylar olmuştu seneler önce. Ve biz bu durumu atlattıktan sonra bende inanılmaz bir iştah başladı. Doyduğumu bildiğim halde yiyorum, buna sanırım duygusal açlık deniyor ve kendime engel olamıyorum. En çok geceleri yemek krizlerine giriyorum. Çok hareketli bir insandım ama son 5 yıldır resmen bilgisayara ve eve bağlı bir hayat sürüyorum. Bu yüzden kondisyonum sıfır, sigara içmediğim halde içenlere göre daha çok nefes nefese kalıyorum. En ufak güç gerektiren işlerde bile yoruluyorum, kaslarım, kemiklerim, gücüm aşırı yetersizmiş gibi geliyor.
Kendimi aşırı yaşlı hissediyorum bu yüzden. Kendimi toparlamak istiyorum. Ama mutlaka bahanem hazır. Dışarıda yağmur var, neden gidip yürüyeyim gibi...
Artık diyetleri de 3 günden fazla sürdüremiyorum. Şekeri tamamen çıkarmaya çalışıyorum. Glisemik indeksi düşük gıdalarla ve sanayi işi olmayan gıdalarla hem karbonhidrat, protein ve yağı birbiriyle orantılı tüketmeye çalışıyorum. Bununla ilgili neredeyse 3 kitap okudum. Ama sadece 3 gün... 3. günün akşamı abur cubur almamla her şey sonlanıyor, verdiğim 300-500 gr'ımı da geri alıyorum zaten.
Hem kendimi güçsüz, hem de yağlı hissettiğimden mutsuzum. Aşırı kafaya takmış durumdayım. Kahvaltı yapmak zor geliyor ama yapmaya çalışıyorum. Her türlü sağlıklı gıdayı öğünlerime katmaya çalışıyorum. Ama fazla sürmüyor çünkü alışkanlıklarımı değiştiremiyorum.
Ne yapmalıyım? Şekerden vazgeçemediğime göre, diyetimde çok küçük bir yer vereyim mi? Her şeyden yiyip günlük kalori miktarını aşmadığım sürece çok az tüketmem sorun olur mu?
Zahmet edip okuduğunuz için teşekkürler.
Genişletmek için tıkla...
