ben 20 yaşındayım.yarı burslu olarak özel üniversitede okuyoyrum.ailemin beni ciddiye almadığını düşünüyorum.aile içindeki insanlar için fikirlerim önemli değildir,özellikle babamla oturup konuşmam.insanın babasıyla muhabbeti olmaması durumu berbat.bana birşey danışmazlar sormazlar fikrimi merak etmezler.inanırmısınız 2 sene önce ramazanda iftar yemeği için dükkanda babam bana bugun giderken ne tatlısı alalım diye sormuştu,bunu hiç unutmam.okadar hoşuma gitmiştiki.böyle olaylar olmadığı için duygulanıyorum şuan gözümden yaş geldiğini söyleyebilirim.insanlar ile kıyaslarlar,falancı böyle yapıyor sen gebeş gibi yaşıyorsun derler.memleketten istanbula okul işlerim için gelme durumum oldu,ortalığı ayağa kaldırdılar tek başına nasıl gidecek,evde duramaz 5 gün boyunca olmaz öyle şey vs..odamı benden habersiz boyarlar,dolap atıp yenisini koyarlar bana sormadan.isyan ettiğim oldu,bana annelik babalık yapmıyorsunuz kıyaslamayı seviyorsunuz ama onlar aile gibi birbirleriyle fikir alış verişi yapıyorlar siz beni hiç adam yerine koymadınız dedim,annemin verdiği cevap nankörlük ediyorsun baban seni okutuyor oldu.beni besledikleri için minnettarım ama besliyorlar diye gururlanamam.neden bana birşey danısılmıyor,neden fikirlerim önemli değil,neden babamla galatasaray maçı olmadığı sürece muhabbet edemiyorum.neden annem kuzeye ağlıyoorda ona benzeyen oğluna hiç ağlamıyor..ben devlet üniversitesinde okuyan arkadaşımın tavsiyesi üzerine yatay geçiş hakkındaki görüşlerimi anneme sunduğumda beni birkez daha şaşırttı karakterimin oturmadığını ima etti,anne arkadaşımla konuştum,yarı burslu olsamda sıkıntı oluyor paralı sonuçta özel okul oyüzden notları yüksek tutup ist üniversitesine yatay geçiş yapacağım ayda 2 milyar bana masraf yapacağınıza 4 ayda bir 400 tl harç parası vermek sizide raatlatır benide...bana dediği kelimeler baştan çıkartıcıydı.''sen safsın biri nederse hemen inanıyorsun,biri birşey dedi diye hemen kanıyorsun'' benim buradan anladığım arkadaşım benden kişilik ve fikir olarak büyük,ben daha küçük bir çocuğum bana tavsiyelerini sunarken ağzımdan salya akarak dinliyorum ve o ne derse onu hep doğru olarak kabul ediyorum.öyle bir durumki en yakın arkadaşımdan nefret eder gibi oldum bir an,kendime sordum ben karaktersizmiyim,yoksa insanların fikirlerini önemsediğim için kendimi küçültüp karakterimi geliştiremiyormuyum... doğruyu yanlışı öğrenecek yaşa gelmedimmi anne.her sabah 7 de kalkıp fakulte yolunu tutuyorum 1 hafta tatil olunca 12 ye kadar yatıyorum diyemi beni adam yerine koymuyorsun baba..buna rağmen lise yıllarımda hep gülümsedim,üniversitede gülümsedim,spora tutundum,boksa tutundum hedeflerim ayakta tuttu beni,şimdi güzel bir vucut hayali içinde ayaktayım.hiç oturup dertli dertli içki içtiğim olmadı,hep güldüm,dertli olan kardeşlerime yardımcı oldum,derman oldum sıkıntılarını çözmeye çalıştım,tavsiye aldığım arkadaşımla hergün fikir alışverişi içindeyiz,annemin benim akıl hocam olarak gördüğü arkadaşım sıkıntısı olunca bana gelir ben yardım ederim,kız arkadaşından ayrılacakken ona yanlış olduğunu söyler yolundan çevirrim.arkadaşlarımın ebeveynleri beni çok severler,iletşim kurmayı,konuşmayı severim.arkadaş grubum benim mahallemde tam kavga edecekken ayırır,karşı tarafın önderiyle tamam kardeşim bu adamlar benim misafirim bişey olduysa bende buralıyım özür dilerim der elin tinercisinden çingenesinden kardeşlerimi korurum,toplum içinde aktif bir insanımdır kısaca çekinmem utanmam sosyalimdir birşey olunca kenara çekilmem. ama benim ebeveylerim beni karakter olarak küçük,ne yapıcağını bilemeyen biri olarak görüp aldığım kararları güvenmedikleri için defalarca sorgulayıp tartışırlar..ben sizlerden yardım istemiyorum,bana lütfen el uzatn demiyorum belki çoğu kişi uzun diye okumadı bile,cevap atmayın sadece insan yazarken bile bazı şeyler gözünün önünden geçiyor,bunu yazdığım ekrana anlatıyor gibiyim,karşılıksız metin bölgesine yazıyorum bu yazıları,bu arada sevgili babam ben seni seviyorum cidden hakkını ödeyemem bana vursan dönüp sana sinirli bir bakış bile atamam ama fakultede kalırsam senin dediğini ben yapıcam,kaldığım gün askerlik şubesine başvurucam hiç birininiz haberi olmadan ne bok olacağı belli olmayan 18 aylık bir yola çıkacağım,sen beni gönderemeyeceksin,kalırsan askere gidersin demiştin,ben giderim baba,ruhun duymaz..herşeye rağmen sizleri seviyorum,beni kıyasladığınız överek anlattığınız o akrabalarımıda seviyorum,onlar bu topluma hizmet edecekler,gurur duyacağım.ama annem babam siz benimle gurur duyacakmısınız muamma..göreceğiz..
Genişletmek için tıkla...